Iraki dhe Iluminati, fakte dhe mistere për rritjen e partisë së Saddam Husseinit

Lufta në rritje e guerilëve në Irak ka treguar se Partia Baath e Saddam Husseinit është shumë më elastike se çdo parti tjetër irakiane. Për të kuptuar elasticitetin e tyre dhe forcën bazë, duhet parë në origjinën mistike të partisë.

Kolumnisti Maureen Dowd thotë se fjala arabe Baath ka kuptimin e ringjalljes. Por Baathi nuk është një fjalë që përkthehet mirë në anglisht. Një sinonim më i mirë do të ishte fjala italiane Risorgimento.

Në fakt, partia kishte origjinën e saj në qytetin e vogël të Asadabadit në Iranin perëndimor. Në vitin 1839, lindi Sayyid Jamal ad-Din, një mistik mysliman i njohur nganjëherë si al-afgan (arabisht për Afganistanin-J.T.) dhe “Saga e Lindjes.”

Jamal ad-Din u ngrit si myliman shiit dhe, në vitin 1845, familja e tij e regjistroi atë në një shkollë islame në qytetin e shenjtë të Naxhafit në atë që tani është Irak.

Jamal u inicua në “misteret” nga pasuesit e Sheik Ahmad Asai (1753-1826) dhe gjithashtu mund të ketë pasur disa lidhje familjare me babidët, ndjekësit e Sejed Ali Mohammed al-Bab, një imam i inkuadruar fort në politikë, raporton “Locklip”, transmeton Periskopi.

Pas viteve që studiojnë teologjinë Shia në qytetin e shenjtë të Naxhafit në Irak, ai kaloi disa vjet në Indi, Kaukaz dhe Azinë Qendrore para se të dilte në Afganistan si këshilltar i lartë i sundimtarit pro-rus.

Është e qartë se Jamal ad-Din ishte një nga Illuminati që në të vërtetë të vendoste këmbë në “qytetin e fshehur” të Shambhalës.

Udhëtimet dhe lëvizjet e Jamal ad-Dinit në qarqet okulte e çuan atë në kontakt të përsëritur me Elena Petrovna von Hahn Blavatsky gjatë viteve 1850 dhe 1860. Ai dhe Madame Blavatsky u takuan për herë të fundit në Paris më 1884.

Përmes këtyre qarqeve okulte, Jamali u bë miqësor me drejtorët e selisë rajonale të Illuminatit në Dojum (shqiptuar Joom) në Libanin jugor, sheikun Meduel el-Mezrab dhe Lydia Pashkov.

Midis viteve 1870 dhe 1875, Illuminati me sa duket filloi një projekt për të replikuar karbonarin italian në të gjitha vendet e Lindjes së Mesme. Jamal filloi “mbjelljen e dhëmbëve të dragoit” së pari në Stamboll dhe pastaj në Kajro, ku ai u bë këshilltar i myftiut të madh.

Një nip i një myftiu të Madh të Kajros në ditën e fundit nuk është tjetër pos Dr. Ayman al-Zawahiri, i dyti nën komandën e al-Kaidës.

Në Stamboll, Jamal dhe Omar Pasha organizuan një shëtitore masonike, Sheshi i Artë (nga simbolet e zbukurimit dhe të sheshit të Freemasonerisë-J.T.), i cili u përhap thellë në trupat e ushtrisë turke osmane. Por nëse Sheshi i Artë ishte popullor në Turqi, ai kapi zjarrin në Irak, veçanërisht në “trekëndëshin sunni”, rreth rajonit Tikritit.

Gjatë Luftës së Parë Botërore, aleatët pushtuan Irakun, fituan një betejë në Ctesiphon por u përplasën në Kut al-Amarna, ku ushtria e tyre ishte e rrethuar nga turqit dhe arabët. Pas dorëzimit të tyre, mbi 100,000 ushtarë të aleatëve shkuan në një kamp në Turqinë perëndimore P.O.W., dhe Sheshi i Artë po kalonte në Bagdad.

Megjithatë, suksesi i tyre ishte i shkurtër. Perandoria Osmane u rrëzua në tetor të vitit 1918, dhe Lidhja e re e Kombeve i dha Irakut një “mandat”. Ata krijuan ndjesinë se u mashtruan nga pavarësia e tyre, fiset si al-Bufahadi dhe al-Bunasiri revoltuan dhe filluan një luftë guerile që zgjati deri në 1925.

Gjatë viteve 1920, një kapiteni i madh i Sheshit të Artë arriti në Bagdad. Emri i tij ishte Satia al-Husri dhe filloi të organizonte lozha të reja. Një ish-kapiten në ushtrinë turke osmane, Rashid Ali al-Qaylani, tashmë një anëtar i Sheshit të Artë, braktisi praktikën e tij ligjore për të udhëhequr “revolucionin kombëtar”.

Më 3 tetor 1932, mbretëria e re e Irakut arriti pavarësinë e saj dhe u bashkua me Lidhjen e Kombeve. Mbreti Faisal mezi ishte ulur në fron kur Sheshi i Artë goditi.

Gjenerali Bakr Sidqi, si Rashid Ali, ishte një ish-oficer turk osman dhe një anëtar i klubit të Artë Squaremember. Në gusht të vitit 1933, ai nisi një masakër kundër të krishterëve asirianë, duke masakruar mijëra, mbi protestat e mbretit Faisal.

Më 3 shtator 1933, Faisal vdiq dhe u pasua nga djali i tij Ghazi, i cili, i panjohur për të moshuarin, ishte një “anëtar i vëllazërisë së fshehtë”. Gjazi sundoi me shqetësim për tre vjet dhe më pas, në tetor 29, 1936, Bakr Sidqi vendosi të ndalet duke qenë i sjellshëm dhe “përmbysi qeverinë në grushtin e parë ushtarak të botës arabe”.

Por Bakr Sidqi ishte shumë miqësor me Partinë Socialiste Ahali, kështu që më 11 gusht 1937, ai u vra nga “vëllezërit e shtëpive” të Sheshit të Artë. Gjashtë grushtet ushtarake ndoqën me sukses, duke hapur rrugën për ngritjen e Rashid Aliut në vitin 1940.

Gjatë muajit tetor 1932, Sheshi i Artë mori ndihmë nga një burim i papritur – mistikët gjermanë të Shoqërisë Thule. Ambasadori i ri gjerman në Bagdad, Fritz Grobe, ishte një anëtar i Thules në një kohë të gjatë.

Një vit më vonë, në tetor të vitit 1933, Grobe bleu një gazetë të përditshme të Irakut, al-Alim al-Arabi ku filloi të kryente përkthime arabe të librit të Adolf Hitlerit Mein Kampf (gjermanisht për Luftën time) dhe numrat u rritën pak. Por, kur stafi filloi të vraponte Protokollet e të Moshuarve të Sionit, numri i qarkullimit u hodh në miliona. Të gjithë në Irak po lexonin al-Alim al-Arabi, duke përfshirë barinjtë e paarsyeshëm si Hussein al-Majid, njerku i ardhshëm i Saddam Husseinit.

Kjo çoi në “luftën e gazetave” të Irakut të viteve 1930, me al-Alim al-Arabi dhe të përditshmen hebraike, al-Hassad, vazhdimisht duke ngacmuar njëri-tjetrin. Ndërkohë, Sheshi i Artë po ndërtonte “revolucionin e saj nacional” duke krijuar organizata ideologjike si shoqëria Arabe e Kulturës dhe shoqëria Mutana Bin Hartha.

Një nga dishepujt më të zjarrtë të Rashid Aliut ishte një oficer irakian me emrin Khayrallah al-Tulfah. Artikujt e tij dhe libri i tij, Al-Madaris, el-Yahudiyya wa al-Iraniyya fi irak (Për t’i dhënë një përkthim të lire i bie kështu: Kundër Iranit dhe hebrenjve-J.T.), u bë “zëri i revolucionit kombëtar”.

Por organizatori më i mirë i Sheshit të Artë ishte Yunis es-Sabawi, i cili themeloi një lëvizje masive për të rinj të Irakut, Al-Futuëëa, të cilin e modeloi pas Hitlerit të Gjermanisë (Hitler Youth). Deri në vitin 1939, Al-Futuwwa ishte rritur në 63,000 anëtarë, të kompletuar me uniforma, batalione, leksione të përditshme dhe stërvitje ushtarake, të gjithë fanatikisht besnikë ndaj Rashid Aliut.

Më 1 prill 1941 shënoi Sheshi i Artë. Katër kolonelë organizuan një grusht shteti në Bagdad dhe shpallën Rashid Ali kryeministrin e ri. Ai organizoi një “qeveri të mbrojtjes kombëtare” dhe hapi negociata për një aleancë ushtarake me Rajhun e Tretë të Hitlerit.

Pjesërisht për shkak të trazirave në Palestinë, kishte pasur dhunë anti-hebreje në Irak. Në shtator 1936, tre herbrenj u vranë në një rrugë të Bagdadit.

Në tetor 1937, një nacionalist irakian bombardoi një sinagogë të Bagdadit në Yom Kippur. Por ngritja e Rashid Aliut çoi në trazira të reja. Demonstrata anti-hebreje u zhvilluan në Bagdad, Mosul, Kirkuk, Irbil dhe Amara, shpesh duke i dhënë fund dhunës.

I pavetëdijshëm për të humbur Irakun dhe vajin e saj Winston S. Churchillordered ushtrinë britanike për të rrëzuar Rashid Aliun. Trupat britanike u ulën dhe morën Basran më 16 maj të vitit 1941. Në dallim të dukshëm me pushtimin e vitit 1915, britanikët u zhvendosën shpejt në Tigër dhe morën Bagdadin më 30 maj të vitit 1941. Rashid Ali dhe ndihmësit e tij ikën në Iran.

Të qëndruarit prapa ishin Khayrallah al-Tulfah, i cili u arrestua menjëherë dhe Yunis es-Sabawi, i cili nuk kishte qenë i papunë gjatë sundimit të shkurtër të Rashid Aliut.

Sabaëi kishte zgjedhur luftëtarët më të mirë në Al-Futuwwa dhe i kishte organizuar ato në një ushtri të re guerrile, al-Ketaib a-Shabab (arabisht për Batalionët e Rinisë), për sulme ndaj “armiqve të Irakut”.

Rezultati ishte Al-Farhud, trazirat anti-hebreje që ndodhën në të gjithë Bagdadin. Në tërësi, 179 persona u vranë gjatë trazirave dhe 2,118 u plagosën. Numri i njerëzve, prona e të cilëve u plaçkitën, u vu në 48,584.

Brutalitete të padëshirueshme u kryen në pogrom: përdhunimi, vrasja dhe shkatërrimi i organeve të trupit të fëmijëve, grave dhe burrave, të rinj dhe të moshuar. Sinagogat u përdhosën dhe letrat e Torahut u ndotën.

Autoritetet e okupimit të aleatëve u përplasën fort. Anëtarët e Ketaib a-Shabab u arrestuan dhe u internuan në Iran. Sheshi i Artë shkoi në nëntokë edhe një herë. Por jo për kohë të gjatë. Sulmet sporadike ndaj hebrenjve vazhduan gjatë Luftës së Dytë Botërore. Më 17 dhjetor 1942, aktivistët e al-Ketaib a-Shabab u presin fytin e tetë judenjve në Sandur, në Irakun e veriut.

Më 24 korrik 1943, dhjetë irakianë u takuan në një hotel në Damask, kryeqytetin e Sirisë, për të gjetur një rend të ri, Al-Baath (Risorgimento-JT) pothuajse katër vjet më vonë, në prill të vitit 1947, takimi i parë i partisë Baath u mbajt në Fallujah të Irakut./Periskopi/